Verdriet, dat is verkeken onschuld.
Gevoel geneest wel min of meer;
maar hoe moeten gedachten wennen
aan zoveel verveling en geduld?

 

TRAJEKT I                                                                                                                                    

Ik kijk vanuit de trein
over polders. het dagelijks trajekt
zweeft zonder horizon in de mist:
een land van eksters.

op het grasland staan verstrooid
wat koeien en losse schapen
bewegingloos alsof ze slapen
in de vochtige atmosfeer.
het wordt dus herfst.
het wordt het vertrouwde weer.

op een kladje schrijf ik
na maanden stilte
de bijpassende woorden neer,
rustig, niet onaangenaam verdrietig,
niet ongeroutineerd.