WAT IK WEET

Uit dunne vliezen gebouwd
uit lange spieren opgetrokken
zo zijn wij, vervreemd, vertrouwd,
bloed valt in kleine vlokken,

op je gezicht staat
telkens een moment te lezen
wie je bent, welk wezen
plotseling in je omgaat,

de onhoorbaarheid is diep. bomen
drijven er in, een dunne wil
verwaait, volkomen
grondeloos en stil,

en hoe nu? een ogenblik,
vergeet
vergeet het, ik heb
gezegd wat ik weet.

 

 

 

CENTRAAL STATION

Mijn leven is op dit moment
ergens raadselachtig lek,
ik voel dat ik onbekend
word en vertrek
vanuit het schokkende perron,

ik word geboren, het bloed schiet
van ontroering naar mijn mond
elke seconde word ik suizend ouder
en plotseling staan de weilanden
in grote witte vleugels
aan mijn schouder,
mijn witheid bezeert de horizon.

*

Ik kom uit het station, het gebouw
in mijn rug, de lucht blikkert
achter in mijn hoofd,
de vrouw in mijn netvlies wis ik weg,

maar in een breking van licht
spiegelt mijn oog
de auto's en fietsers
loodrecht omhoog,
werkelijke vogels daardoorheen
vliegen met een onwereldse wijsheid
zwemmen in het heldere asfalt,
nestelen in steen.