WANDELING

Mijn tastzin probeert het te raken,
vleugen zien krijgen betekenis
welk zien is dat welk ontwaken
in wat er is

de lucht een oxyde van herinnering,
bomen bewegen hun wit negatief,
gras stuift. een dragline, een ding
van ijzer. ik heb het lief, lief

het graaft met lenige vingers
ik loop verder en in het lopen
word ik lichter, open
voor wat ik denk. ik praat

het ijzer in auto's
voorbij, weet,
en op slag vergeet
ik mij, bewusteloos

en verder
dan waar mens mens is of kiezel
dan geringe korrel, water
effen oneffen naakt

en in het uiterste geraakt,
zie ik hoe de steen verkleurt
de straat ombuigt en moe wordt
hoe onmerkbaar.

 

 

 

 

EVEN EEN AUTO

Mijn ogen brandend
op het gras: sporen zand en water
een keer gezien, zijn weg. later
is het wit. tot aan de lippen

is onspreekbaarheid. wolken
bevleugelen mij
met een bewustzijn
dat zich herinnert: een spiegel

langzaam van tijd, een ongeziene vlinder,
met lange linnen
banden ben ik verbonden aan mijzelf

zo schiet ik mij te binnen,

en bijgekomen, wat moet ik verder doen,
mijn netvlies ziet op de tast
een vrachtauto, bevoelt
details van roest en glas,

de lucht is vochtig, bomen vechten
met hun teveel aan groen,
ik ben niet zeker van deze straat,
arbeiders zijn geruststellend bezig

ze lossen de auto die niet meer bestaat,
ik groet. mijn stem slaat door
in het ongewisse,
ik ben vervuld van mijn gehoor,

achter en voor
straten eindeloos als zinnen
in echo's en open
spiegels sta ik te lopen.