Huis

Doodsverlangen, in straten
zuiver uitgestrekt,
muren daargelaten,
oog in het raam verwekt.

en zie, een vrouw die daar tweehoog
een bed staat te verschonen,
hemelsblauw en onbewust
van haar diepzinnig wonen.

in deze gang van zaken
de kamer toevertrouwd
staat zij daar, het laken
boven het bed ontvouwd.

huis, geurend van steen -
doodstil door witte naden
stromen haar daden
uiteen .

 

 

 

 

En dan

En dan weer alles dichtgetrokken
zo bevend stevig, dit is steen
van vlees; laaiend in haar rokken
ontstijgt mijn vrouw mijn vrouw,

haar gezicht voor haar gezicht
glanst van het werkelijk spreken
en ogen en de tekens
voor andere ogen, de mond wellicht.

ach, dat lange praten, een klokhuis
is allang haar keel,
dat zachte klokken,
zo kirrend
van veel veel